Szlachta – Dama w purpurze

Polski strój narodowy

Szklana dama ubrana wedle XVIII – wiecznej mody. Jej dworską suknie w odcieniu głębokiej czerwieni zdobią haftowane złote ornamenty roślinne, połyskujące perełki oraz mieniące się u dekoltu kryształki. Uzupełnieniem stroju jest upięta w kok fryzura zwieńczona kunsztowną opaską, biżuteryjna obróżka i wachlarz, bez którego nie mogła się obejść żadna elegantka.

Ręcznie malowana figurka zainspirowana portretem Marii Leszczyńskiej pędzla Alexisa Simona Belle’a należy do autorskiej kolekcji Bombkarni.

Wysokość – 15cm.

Polskie ubiory o charakterze narodowym pojawiły się na terenie Rzeczpospolitej w XVI w. i przetrwały w niewiele zmienionej formie do okresu dwudziestolecia międzywojennego. Zarezerwowane dla przedstawicieli rodów szlacheckich były ściśle powiązane z ideami i kulturą sarmacką, którą miało zaszczepić na ziemiach polskich, pochodzące ze wschodu, legendarne plemię Sarmatów. Ubiory noszone przez szlachciców przywodziły na myśl ów wschodni charakter dzięki wykorzystaniu kosztownych materiałów o intensywnych barwach, a także początkowo importowanych ze wschodu, jedwabnych pasów kontuszowych. Noszenie się po staropolsku zakładało również podgoloną czuprynę oraz okazały zarost. Także pozostające pod silnym wpływem mody zachodniej, ubiory polskich dam, zyskały rodzime akcenty w postaci podszywanych futrem okryć wierzchnich i czapek. W czasach zawieruchy wojennej ubiór polski pełnił funkcję munduru, zaś od XIX w., kiedy Polska przestała istnieć na mapach Europy, jego noszenie było wyrazem uczuć patriotycznych. Swoją oryginalnością budził podziw również poza granicami kraju, o czym świadczą liczne zachowane portrety sarmatów, w tym najlepiej znany Szlachcic Polski Rembrandta van Rijn.